6. jun, 2018

Dat beeld

Ik was zeven, denk ik.
En kwam van school terug richting huis gelopen.

Een drie etageflat met stenen trappen omhoog naar de ingang. Met op de begane grond de kelderboxen.
Wij woonden op de tweede etage.

Ik stond een opstap ervoor plotsklaps te kijken naar een klein kindje met een half gezicht.

Ik moet hebben staan schreeuwen van schrik.
Ik weet nog dat ik in de richting van het kindje wees.
Aanrennende mensen trokken mij er vandaan.

De volgende dag vertelde mijn vader dat het kindje met paard en wagen naar het ziekenhuis was gebracht.
Auto's waren er nog nauwelijks.
Waar het tegen middernacht jammerlijk overleden was.

Het was in een onbewaakt ogenblik van de eerste verdieping naar beneden gevallen.
Ze was op de vensterbank geklommen en kreeg ook het raam nog open.

Dat beeld.
Dit beeld uit mijn kindertijd is mij altijd bijgebleven.




© Rudolf