25. aug, 2017

Aangrijpend

Onderstaand vind ik een aangrijpend verhaal met toestemming één op één overgenomen en hier geplaatst :



Tegenwoordig breken we onze heup bij ouderdom en overlijden we uiteindelijk aan een lange weg met pijnbestrijding daartegen. Een lange weg die naar mijn idee in vele gevallen veel korter moet om verder ondragelijk en vooral zinloos lijden te voorkomen Een verhaal over mijn vader en over mijn moeder maar gaande weg hoor ik dit verhaal van velen om me heen en het doet me enorm veel pijn. Ik wil dit met jullie delen opdat er hopelijk meer mensen in verzet komen. Hiermee tevens een update rondom mijn moeder omdat velen met ons meeleven en ik misschien niet iedereen kon terug mailen, appen of sms-en.

Nadat mijn moeder in steeds toenemende mate van dementie verkerende staat afgelopen zondag haar heup brak en in het ziekenhuis terecht kwam kreeg ze hele liefdevolle en begripvolle meelevende alle tijd nemende verpleging om haar heen. Erg dankbaar waren we hiervoor. Ze leed erg veel pijn en kon nauwelijks nog eten en drinken of praten. Iedereen was daar met haar begaan. We hoopten stilletjes dat ze op deze warme, waardige plek kon blijven. Wat blij was ik met het feit dat het toch best goed ging op deze plek in de gezondheidszorg. Wat een mooi voorbeeld kregen we hier van hoe het ook kon! We spraken de wens uit om haar gezien haar toestand hier te kunnen laten. Dat werd wederom erg liefdevol opgepakt. De volgende dag zouden we hier meer over horen.

Ze kon dus niet meer geopereerd aan haar gebroken heup. Haar hartslag was al jaren te laag en het was een wonder dat ze uberhaupt nog steeds op de been was gebleven zonder te vallen. Ze wenste vanaf 2013 al geen pacemaker meer omdat, zoals ze al jaren terug aangaf, haar leven op een gegeven moment op deze leeftijd wel voltooid was. Ze was een oud mens zei ze en hoefde geen polonaise meer aan haar lijf. Dit hebben de artsen gerespecteerd.

Ook gaf ze eerder herhaaldelijk en al zo n 30 jaar geleden aan stellig voor euhtenasie te zijn. Ze heeft zich hier jaren hard voor gemaakt en volgde alles wat hierover in het nieuws of in de politiek kwam. Alle verklaringen door haar en haar man zelf ook afgelegd. Alles met vrienden ons en huisarts dikwijls besproken en bediscussieerd.

Wat verwacht was is dus nu uiteindelijk gebeurd. Ze kwam ten val. Net als mijn vader. Hij overleed op 94 jarige leeftijd aan de gevolgen van ook een gebroken heup. Ook hij kon niet meer geopereerd en overleed uiteindelijk aan de overdosis morfine die nodig was om de pijn aan te kunnen.
We kregen nu bij mn moeder te horen dat zowel een operatie als de morfine of andere pijnstilling haar fataal zouden kunnen worden vanwege haar zwakke hart. We wisten met zn allen hoe laat het was geworden. We kenden het van mijn vader. Hij brak zijn heup en viel een 2de keer uit bed omdat het bedrekje wegens vrijheidsbeperking niet omhoog mocht.(!) Hij viel dus op zijn al reeds eerder gebroken heup. Hoe dat afliep is bekend.

Nadat de artsen in het ziekenhuis de protocollen voor mijn moeder netjes hadden af en doorgelopen moest mijn moeder dan ook direct en heel spijtig elders ondergebracht. Ineens geen lieve, begripvolle verpleging meer... maar een strabante strenge harde en koude verpleegkundige die aangaf dat we zsm met mn moeder weg moesten, dat ze per direct uit het ziekenhuis ontslagen zou worden en dat we in no time moesten beslissen waar ze vandaag en eigenlijk liever gisteren nog haar laatste dagen zou gaan doorbrengen. Ze was uitbehandeld en ze konden daar niets meer voor haar doen. Ze was er net 1 dag. Aan de zorgregelaar werd zelfs gezegd dat ze al een ambulance zouden gaan bellen om de terugweg naar elders in gang te kunnen gaan zetten. De zorgregelaar heeft toen naarstig en onder tijdsdruk gezocht en met ons heen en weer gebeld voor de meest geschikte plek. We wisten niet wat ons overkwam. We moesten handelen. En wel: Snel!

Zondagavond is mijn moeder dus met haar gebroken heup op de brancard gelegd en per ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht. AU! Daar is ze op de EHBO op een ziekenhuisbed gelegd. AU!. Daar kreeg ze de volgende dag 2 zakken met bloed en een grote hoeveelheid morfine voor de pep om weer weg naar elders te kunnen gaan en toen moest ze dus weer van ziekenhuisbed op de brancard ..AU... om weer in de ambulance te moeten AU! en later weer terug op haar eigen bed ...weer AU..getakeld. De volgende dag kwam er een speciale matras en dus moest ze vandaag weer opgetild. AU! Al die keren leed ze ondragelijke pijn.

Voor mij is het onbegrijpelijk dat iemand in deze toestand met zo n nadrukkelijke wens tot euthenasie dit alles nog in zo n nauwelijks af te knipperen sneltreinvaart moet ondergaan. Ze ligt nu in het verpleegtehuis waar ze haar appartement heeft op haar eigen slaapkamer. Vertrouwd en wel. Dat is fijn. Doch er was geen tijd om te kijken naar de juiste condities om haar daar ook echt te kunnen ontvangen. De verpleegafdeling van het huis zat immers al vol. Ze mocht hier dan wel komen zolang ze nog rustig zou blijven, maar gaat ze onrustig worden dan hebben ze de mankracht niet en zal ze weer moeten verkassen. Niet te geloven! Naar een hospice kon ze niet omdat je daar vanuit je eigen huis naar toe mag en dus niet vanuit haar verpleeghuis. Een andere keuze was op een kamer te komen met meerdere mensen. De meest waardige plek zou dan toch haar eigen kamer zijn. Daar ligt ze nu en is geestelijk en lichamelijk op van alles wat in deze paar dagen gebeurde.

Vandaag kwamen er dan 2 jonge vrouwelijke multiculturele artsen in opleiding die de vervanger van de vervangende huisarts moesten voorstellen om met ons over haar euthenasiewens te praten. Volg je het nog? Tot overmaat van ramp wist de verpleging uit nood en tijdgebrek dan een noodgreep naar de arts van het huis te maken om samen de medicatie te gaan bespreken.. Deze wist echter al helemaal van niets en vroeg mij of ik de zorgregelaar wou bellen wie nou eigenlijk over mijn moeder moest gaan en of ze daar zelf en haar familie nog wensen in mocht hebben? Tja volg dat allemaal nog maar eens als je op die leeftijd en in die toestand verkeerd..... 3 totaal onbekende artsen...1 helemaal in hoofddoek gewikkeld en 1 die niet goed in Nederlands communiceert en dan mijn moeder die iedereen welkom heet maar zich totaal niet meer beseft dat ze het van hen moet gaan hebben.........

Jullie lezen het al. De gevolgen van de bezuinigingen? Zo snel mogelijk uit een ziekenhuis ontslaan en weer een bed vrij maken? Overzien we de gevolgen eigenlijk nog wel of volgen we klakkeloos regeltjes? Met wat verdieping zou ik dat best kunnen snappen hoor. Plaats maken voor een ander...maar wat als er even nog geen geschikte plek klaar is voor ontvangst van iemand die dit echt nodig heeft?
Het maakt blijkbaar niet meer uit in welke conditie of hoe oud iemand is en of de nieuwe plek aan de voorwaarden voldoet die nodig zijn voor patient en verpleging om alles haalbaar te maken. In het geval van mn moeder was er geen geschikt bed of matras, niks was klaar. Zelfs de bijbehorende huisarts is nog ffkes zoek. Ach moet kunnen.........Toch?

Iedereen doet zijn best waar ze nu is, echt wel, maar mijn moeder leest de spanning op ieders gezicht als ze weer verkast moet worden. Ze is dement en zoekt naar houvast in mensen om haar heen, ze zoekt naar bevestiging dat het wel goed komt.......dat ze rust mag krijgen.....dat ze nu niets meer hoeft en mag bouwen op de hulp van de verpleging.
De gezichten van de verpleging geven haar echter vandaag geen houvast. Ze kijken angstig en benauwd omdat ze de middelen en de kennis niet genoeg hebben om die oude lieve demente verkrampte mevrouw met gebroken heup in een laken als een jonas op te moeten tillen Ze zijn erg gek met haar. Dat maakt het nog eens extra moeilijk. Niemand van de 2 man en 4 vrouwen sterk die daarvoor nodig waren die dat nog koud liet. Door merg en been. Het is voor niemand een pretje om een oud fragiel dametje met een gebroken heup op te moeten tillen. Het is vreselijk.........kun je nog zo professioneel zijn. Ik als dochter snap er niks meer van. Waarom nou...? Waarom? Ipv dat we nou gewoon luisterden naar de wens van een oude demente mevrouw van 93 om haar leven rustig te mogen beeindigen gaan we allemaal spastisch bureaucratische regeltjes langs lopen die bovendien nog vele malen meer geld kosten. Hoe tegenstrijdig is dit allemaal? Euthenasie mag niet maar "mishandeling" lijkt toegestaan en het kost nog geld ook nog. Sterker nog: er zijn alleen maar mensen die dit NIET willen en toch moeten. Eerst was ik woest, nu alleen nog erg erg verdrietig om zoveel onmacht voor alle betrokkenen. Niemand wil dit en toch moet het schijnbaar zo. Maar het meest raken me die ogen van mijn moeder. Ze wil nog zoveel zeggen, maar het lukt niet meer. Ze is kapot en dapper. Ze ondergaat alles en is absoluut niet lastig. Het enige wat haar af en toe ontglipt is een zacht klein snikje na een diepe zucht. Dit had ze niet voor haarzelf en haar medemens gewild. Wie wel?

Ik hoop vurig dat de komende dagen...weken....rustig mogen verlopen en dat we nu eindelijk de tijd krijgen dit laatste stukje zo prettig, ontspannen en waardig mogelijk met haar te mogen maken..



Schrijver bekend.

.