3. jul, 2015

03. O zon

In zijn langste schijn
belicht juni er de dagen
voorbij de cirkel.

Meer en meer verliest
sneeuw terrein.

Ik hef vol winterbellen
het glas op de koning,
in donker permafrost gekoeld.

Ik sta op de drempel
van een autoloos bestaan.
Loop ter overdenking
de ganse verte in,
ver van hier vandaan.

Ik herbegin vooreerst van binnen.

Leg daar mijn bovenkamer
op oud ijs,
excellent gereset
de volgende morgen.

Mijn zorgen.
Ik verwens ze allen in mijn slaap.

O middernacht
O zon



© Rudolf