30. okt, 2015

Wij dragen zijn hemel

Oktober donkert ons aan met zijn donkerste grimas,

in het hardste hout verscholen

en slaat eikels bij regelmaat de bodem in.

De maan stamelt zijn licht in de geslagen aarde,

tussen vale wolken,

gebladerte valt en dekent in goud.

Wij verzamelen smoezelwijn in de kilste kamer.

Wij haarden gestolen hout op tot een laaien.

Kloppen in vele buurten aan lege borden.

Staan vage aandelen op te waarderen,

met gevouwen handen,

dromend van een financieel paradijs.

Wij dragen zijn hemel naar de afgrond,

schapen volgzaam een onwerkelijkheid.

De aarde schraalt steeds sneller naar vuur en vlam,

als een ziedende zon.

Slechts weinigen nog zien om

naar het centrum van de ernst.

© Rudolf