Ik zweef over de eeuwige ketens van deze wereld
Over de sneeuwige ruggengraat van de wit toegedekte gletsjers
Waarin het licht zijn eigen weg vindt in de diep gespleten en gesmolten holten

Ik zweef over de hardste granietlagen als een dief onder de bijna stilstaande wolken
Aan stuivende watervallen voorbij 
Over kille kronkelende bruisende wilde wateren
Kobaltblauwe meren soms eng verscholen onder een hemels blauw

Ik zweef over lieflijke dorpjes
Oude houten huizen met gras geïsoleerde daken
Over slingerende gekunstelde natuurwegen
Over begraafplaatsen met meeuwen overdag
En hellevuur in de nacht

© Rudolf

Ik hou van wild water
Van blootsvoets waden
De stroom koeltjes aan mijn knieën
In rivieren die nooit dood bloeden

Van een vlucht weidevogels
Daarginds
Een eland half verscholen
Knabbelend aan tak en twijg

Van een waterval
Waterdamp als rook
Grassprieten nat in een droge wind
Vol van druppels met de kleinste spiegelbeelden

Van een paard
Die zich om en om in zuiverheid rolt
Over deze wonderschone aard
Met daarin een tweezaam bed

© Rudolf

vissershuizen, aloud,
staan er verweefd in het duister,
de straten gehoekt aangesloten op elkaar,
de te kleine tuin vaker achter,
waar geurend de bloesem bloeit

deze omgeving is mij niet vreemd meer,
met mijn verwende blik richting kleurende zonnerotsen,
doch omarmt heeft mijn hart ook deze stad,
waar men de haven nog bevaren mag in de nacht

dan hoog die zeilen, de avond bruist, laat gaan,
laat varen dat waardig fregat,
dra de sterren de hemel fleuren,
als klokken de dag uit,
bellen de nacht inluiden

© Rudolf

een verlate herfst legt milde schaduwen neer
geen zucht geen wind geen gefluister
in een wereld stil en verduisterd
zelfs de maan komt niet meer
aan de hemel naakt en grijs

geen gesternte dat oud gloeit in de nacht
waar opperste stilte op een nieuwe morgen wacht
het mistige woud zich heel wijs
erg rustig houdt
de vochtige ochtend zal kil zelfs koud

© Rudolf

stap in die wereld
laat los dat monster
en ga
laat gaan jezelf

wankel over graniet
langs kille gletsjers
schijnbaar in rust

laat je stappen
in eeuwige sneeuw

een oeroud bos
in vorst rond twintig plus

over grofkorrelig zand
in koel schoon water
onder een schel geschater
van zee en kok

en lach mee
die meeuw

ga
vertrek
naar nieuwe plaatsen

wees vuur
en stook het op
stook jezelf hoog op

terg jezelf
en slecht je toppen
je hoogst mogelijke toppen

de dag
in nacht

de nacht
in dag

© Rudolf