In een parelend land
Langs vorstelijke stranden
Rotsige kusten

Beeld ik leven
In geaarde rust

Aan golven die dragen
Bij aanlandende wolken
Een horizon die vervaagt

Geen sterrenpracht
Deze kille nacht
Geen maanlicht over water

Maar in gestage regen
Oplichtende stralen

Mij lonkt de thee
Terwijl beelden verwateren

© Rudolf

witter dan wit
legt de winter
hier elke dag
zijn kille tapijten

zonder hem
blijft de aarde warm
staan er kruiden
om aan te ruiken

roert het mens
schoonste liefde
van binnen
en van buiten

©️ Rudolf

men ligt er met recht nobel
in lichte glooiing beaardigd
schoon richting einder 't zicht
waar nabestaanden rouwend
de oude smalle paden slijten
herinneringen reinigen triestig
gebeiteld in granieten zerken
liefdevol onder vaak grauwe
soms blauwe zomerluchten

©️ Rudolf

als ik in de bergen ben
en er is niemand

mild de bries
en blauw in lucht
in verten
met wellicht een arend
of twee in jagersvlucht

huid als kippenvel
die zich ontvouwt
onder mijn haren
mijn oksels
na dik in 't zweet

slechts eerbiedige stilte
een ingehouden schreeuwen
als mens

©️ Rudolf

naakt
onder zonverlichte naalden
een nimfendans
in de laatste resten nevel
onder 't kraken van droog hout

je fraaie hoofd fier omhoog
in de zwakke koele wind
blootsvoets over dauwerig rendiergras

zo zie ik jou
graag

©️ Rudolf