men ligt er met recht nobel
in lichte glooiing beaardigd
schoon richting einder 't zicht
waar nabestaanden rouwend
de oude smalle paden slijten
herinneringen reinigen triestig
gebeiteld in granieten zerken
liefdevol onder vaak grauwe
soms blauwe zomerluchten

©️ Rudolf

als ik in de bergen ben
en er is niemand

mild de bries
en blauw in lucht
in verten
met wellicht een arend
of twee in jagersvlucht

huid als kippenvel
die zich ontvouwt
onder mijn haren
mijn oksels
na dik in 't zweet

slechts eerbiedige stilte
een ingehouden schreeuwen
als mens

©️ Rudolf

naakt
onder zonverlichte naalden
een nimfendans
in de laatste resten nevel
onder 't kraken van droog hout

je fraaie hoofd fier omhoog
in de zwakke koele wind
blootsvoets over dauwerig rendiergras

zo zie ik jou
graag

©️ Rudolf

vaak robuust
maar fraai
het land

geen kil
zoet water
staat er stil

als opnieuw
het voorjaar
groeit

aan menig
sneeuw
en gletsjerrand

en daar
door de jaren 
deels gewist

staat diep
gegrift
in zwart graniet

te lezen
te koesteren
en bewaren

een klein
maar fijn 
bloemgedicht

©️ Rudolf

Een glimp maanlicht
schijnt over kille sneeuw
de zon slaapt
wolken razen

Het kraken van een bos
daar beneden
een moordende kei raakt los
rukt wat stammen open
straf de noorden wind

De winter uit z'n herfststand
stroomde langs hellingen omlaag
de meren in
creëerde ijzige beelden
dik toegedekend

Op een dag daar
beweeg ik mijn witte haren
hoog en ver de bergen in
en droom mij een eeuwige slaap

© Rudolf