Waarin ik gekeken heb
de diepste zeeën

Rotsig of zandig
vol van schelp en steen

In dat duistere water
zag ik naar je uit

Zocht en vond daar
in de diepste krochten

Onder overvloedig vis
en warmbloedig vlees

Een min en geheel open
op eerlijke grond

© Rudolf

een stukje dromenland
een helder forellenmeer
een dicht trollenbos
meer paradijs

mijn hete adem
mijn groen bloed
mijn aards leven
minder egogrijs

een stille kus
een oprecht hart
een ziel verlicht

ogen
warm en licht

© Rudolf

De trek was al gegeten
De afwas kon beginnen
Nog voor de wijn mocht vloeien 
Nog voor de avondzon
De benen over de reling
Zo zat ik tot middernacht
In het licht van de niet ondergaande zon

De wijn was al gegoten
Doorvloeid
De fles halfvol
In wat voor glas?
Nepkristal?

Vocht van welk beminnen?
En waar bleef de volle maan?

Smachtend naar een middennachtlijk knoeien 

© Rudolf

Ik zie omhoog naar eeuwig wit
Ik zie een granieten pad
welk rap uit het oog verdwijnt

Ik hark mijn energie bijeen
een eerste stap
Halfweg
een eerste zit

Schouders en rug van de rugzak ontdaan
geeft rust
Een roof lijkt hoog op thermiek in beraad

ik neem een beeld of twee drie
en een reuze slok

Een tikkende stok verraadt

© Rudolf

Ik steeg met zware benen en zweeg
Mijn ademhaling klonk als als

Mijn hart bonkte de avondzon na
Boven mijn hoofd een blauwe hemel
En een roof die de ruimte mat

Hij vleugelde op de wind die afwezigheidje speelde
Zonder pijpen dus floot ik maar wat vals plat
Ik voelde als in een droom mijn hart ontwaken

De ochtendmist was warm en streelde het graniet
Voorbij aan drie witte heren en een engel zonder harp

Mijn schellen begroeven de prille ochtend
Met in elke hand een stok en een sneeuwbril op
Een eeuwig wit lonkte met drieën

Mij wachtte hoog de engel en hemel op een top

© Rudolf