zo oogt menig morgen schoon 
veelal vrije en groene gaarden
groots zijn onze zegeningen

laat gerust de grenzen varen 
ik maak alvast ons Eden aan 
samen verlustigen wij de jaren

in seizoenen vers vergaard
dagelijks binnen dit hof voorgezet 
onder blad en hemels blauw

zie ik vaak bekoorlijk naakt 
jou in vrijheid ongeremd baden
mijn vlot dat stil de zeilen vlecht

© Rudolf 

ik sta tussen het kozijn
en staar in een grijze verte
naar laaghangende wolken

wit de versgevallen sneeuw
en hoort lieve mensen hoort
hoe ijzig stil dat klinkt

je hoort niets
men hoort werkelijk niets
dan opperste stilte in het hoofd 

© Rudolf 

woeste wateren
bruisend zoet

waaraan mensen leven
huiveren en dromen

stromen uit
in eb en vloed

waar lijnen graniet 
zand of krijt

eeuwen diep 
uitgesleten

zee en land
van elkaar scheidt

© Rudolf 

© foto A. Nilsson 

ontluikend onder heldere sterren
een bevroren woud
nog geen echt feestgedruis
al is een eerste lijster
op de geopende bronnen afgekomen
het eerste geluid van vroeg lentegefluister

de lage zon knijpt alweer
haar ogen toe
achter een zwaar berijpte bergwand
een rode dode maan sprint
van oost er achteraan

er blaast een windvlaag
de koude berkenstammen in
onder oud oplichtend sterrenlicht
en het duistert in een scheet
min daalt weer lager en lager 

in de sneeuw zucht
bevroren gras in de wind

© Rudolf 

op warme zomerdagen
als de wind het meel
doet uitstuiven

mee de korven in gedragen 
kelksap daar traag tot honing gedijt
dansen bijen de vele velden over

nu ontstak de mens zijn boom
onder een grauwe winternacht

slechts een vos
tripte ergens zacht
in een witte
wintervacht

bij het hol van een beer
die geen notie neemt
van noorderlichten
in heldere sterrennachten 

aan de rand van een bevroren meer 

 © Rudolf