witter dan wit
legt de winter
hier elke dag
zijn kille tapijten

zonder hem
blijft de aarde warm
staan er kruiden
om aan te ruiken

roert het mens
schoonste liefde
van binnen
en van buiten

©️ Rudolf

men ligt er met recht nobel
in lichte glooiing beaardigd
schoon richting einder 't zicht
waar nabestaanden rouwend
de oude smalle paden slijten
herinneringen reinigen triestig
gebeiteld in granieten zerken
liefdevol onder vaak grauwe
soms blauwe zomerluchten

©️ Rudolf

als ik in de bergen ben
en er is niemand

mild de bries
en blauw in lucht
in verten
met wellicht een arend
of twee in jagersvlucht

huid als kippenvel
die zich ontvouwt
onder mijn haren
mijn oksels
na dik in 't zweet

slechts eerbiedige stilte
een ingehouden schreeuwen
als mens

©️ Rudolf

naakt
onder zonverlichte naalden
een nimfendans
in de laatste resten nevel
onder 't kraken van droog hout

je fraaie hoofd fier omhoog
in de zwakke koele wind
blootsvoets over dauwerig rendiergras

zo zie ik jou
graag

©️ Rudolf

vaak robuust
maar fraai
het land

geen kil
zoet water
staat er stil

als opnieuw
het voorjaar
groeit

aan menig
sneeuw
en gletsjerrand

en daar
door de jaren 
deels gewist

staat diep
gegrift
in zwart graniet

te lezen
te koesteren
en bewaren

een klein
maar fijn 
bloemgedicht

©️ Rudolf