De tijd nadert

Mijn hart voelt nog steeds bewoond

Alsof het koningsijs, na een jaar,
nog altijd in mij troont

Deze echo’s verwerden geenszins tot herinneringen
Het beleven, de gletsjerbeelden,
en nog zo’n honderd en een paar,
ze waren zelden ver van mij vandaan

Maar toch

Maar toch bevangt mij een ongedurig verlangen vandaag 

©️ Rudolf

ik schrijf in 't wit een vers
bij een kille ochtendnevel
de maan schijnt wolkenvrij

er verschijnt een ster
kort een hemelse ster
stof van vele eeuwen her

stilletjes vinger ik mijn zonden
in de wetenschap
vers dekent alles weer onder

©️ Rudolf

Land van ongerepte bladzijden
Van eenzame gehuchten
Van stevige rookpluimen
Waar onbekende paden
Recht het hart inglijden

Waar graniet bloeit
Gletsjers splijten
Waar water smaakt als water
Waar longen ademen

Waar de sleutel naast de deur
Waar bomen de helft kleiner
Mos sneeuwgeel geurt

Waar koele meren leven
Diepe fjorden geven

Waar de winter zwaar en stil
De lente weeft en groeit
De zomer bloeit en leeft
En herfst voor de winter kleurt

©️ Rudolf

het noorderlicht
danst als poëzie
over de slapende dorpen

geeft aan de vele
harde watervallen
een zachte glans

en laat
winterramen gloeien
alsof het daarbinnen brandt

waar vrouwen
met een zomerbloem
tussen de lippen

die wild
groeien
binnen een wildernis

©️ Rudolf

In een parelend land
Langs vorstelijke stranden
Rotsige kusten

Beeld ik leven
In geaarde rust

Aan golven die dragen
Bij aanlandende wolken
Een horizon die vervaagt

Geen sterrenpracht
Deze kille nacht
Geen maanlicht over water

Maar in gestage regen
Oplichtende stralen

Mij lonkt de thee
Terwijl beelden verwateren

© Rudolf