vaak robuust
maar fraai
het land

geen kil
zoet water
staat er stil

als opnieuw
het voorjaar
groeit

aan menig
sneeuw
en gletsjerrand

en daar
door de jaren 
deels gewist

staat diep
gegrift
in zwart graniet

te lezen
te koesteren
en bewaren

een klein
maar fijn 
bloemgedicht

©️ Rudolf

Een glimp maanlicht
schijnt over kille sneeuw
de zon slaapt
wolken razen

Het kraken van een bos
daar beneden
een moordende kei raakt los
rukt wat stammen open
straf de noorden wind

De winter uit z'n herfststand
stroomde langs hellingen omlaag
de meren in
creëerde ijzige beelden
dik toegedekend

Op een dag daar
beweeg ik mijn witte haren
hoog en ver de bergen in
en droom mij een eeuwige slaap

© Rudolf

Uit rijp beslagen ruiten
Besneeuwde takken krommen in kaalte
Een vogelhuis kraakt van lading
't land duistert onder de karrevrachten

Schoorstenen vol van fluisterende haarden
Uit de pool vallen hemelse lichten
Dansen over de kille gedekende aarde 

Geborgen slaapt men er lichtelijk beschonken onder dons en lakens
Warm en in elkaar

In doorzichtig naakt

© Rudolf

lyrisch zingen strofen in mijn lijf

terwijl de zon en de bergen
de fjorden en de meren
gewassen en bomen
en ik een eland meen te zijn

terwijl over de kam van oud graniet
rap een avonddeken kil en stil
van dichte wolken glijdt
waar ik rendier meen te zijn

lyrisch dansen woorden door mijn lijf

© Rudolf

hier staan wij schoon in bloei
ver van een woelig mensenras
hier geen mens geknoei
geen zwetsers misgewas

hier staan wij gans alleen
in een wereld eeuwig vast
hier waait ons zaad uitéén
wit gedekend bij watervast

© Rudolf