Ik zie omhoog naar eeuwig wit
Ik zie een granieten pad
welk rap uit het oog verdwijnt

Ik hark mijn energie bijeen
een eerste stap
Halfweg
een eerste zit

Schouders en rug van de rugzak ontdaan
geeft rust
Een roof lijkt hoog op thermiek in beraad

ik neem een beeld of twee drie
en een reuze slok

Een tikkende stok verraadt

© Rudolf

Ik steeg met zware benen en zweeg
Mijn ademhaling klonk als als

Mijn hart bonkte de avondzon na
Boven mijn hoofd een blauwe hemel
En een roof die de ruimte mat

Hij vleugelde op de wind die afwezigheidje speelde
Zonder pijpen dus floot ik maar wat vals plat
Ik voelde als in een droom mijn hart ontwaken

De ochtendmist was warm en streelde het graniet
Voorbij aan drie witte heren en een engel zonder harp

Mijn schellen begroeven de prille ochtend
Met in elke hand een stok en een sneeuwbril op
Een eeuwig wit lonkte met drieën

Mij wachtte hoog de engel en hemel op een top

© Rudolf

Hier

Met mijn schaduw in een rivier
Zoet de stroming richting zee
Streelde mij een vette snoek
Die langs mijn blote voeten vree

Ik jubelde, toonde ze gespreid
Mijn wiebelende ekstertenen
Edoch, de vis die had geen lust
Zelfs het aas werd niet gekust

Ik verzette kont, lijn en hengel
En mijn zinnen langs de kant
Schonk in, twee kruiken zuiver 
En mijn ogen vol van dit land

© Rudolf

Als ik eenmaal weg ga
Kom ik niet weerom
Zo graag ben ik daar
Geheel alleen hierginder

Ik drink dan een glas
Op een veranda met buitenpraat
Om de klok van elk heel uur
En groet het weidse ten volle

En ik zal stil luisteren
Naar een half bewolkte hemel
Uitzien naar het mooiste wat hier
Alsof het is zoals wij samen

© Rudolf

een huiverend zwart
in een zuivere spiegel
het zingt in kruipende wijs

eenmaal los van het ijs
vindt het water z'n weg
onder een bruisend gezang

in vallen en stromen
woest slingerend
gebulder in vele tonen

maar hier heerst stilte
indrukken die langskomen
reiken het overdenken aan

© Rudolf