Ik heb
liever

dat je
mij haat

dan dat
er geen

later
meer is



© Rudolf

De uren gaan
De dagen en de weken
Elf maanden zijn verstreken
De zon verliest zijn stralen

Nog een maand
En geen storm nog loeit met woeste vlagen
Nog een maand
En weer bomen glanzen achter mens ramen

Wij blijven steeds tot hem spreken
Zingen schaapachtig over peace en vree
Mijn hart weegt dan extra zwaar
In gedachten aan de vele horror kinderen aldaar



© Rudolf

Wij zijn dromende mensen
En drommen vaak in dichte rijen

De mannen schouwen de vrouwen
En vrouwen vallen vaak in schoonheid

Dromen nog kinderloos
Van geld status een huis soms groot zonder ware liefde vaak

Later droomt men van een schaduw
Die een mes legt tegen de strot van de ander

Een relatie ingehaald
Door de tand des tijds

Binnen een meerverdieners wereld
Van alleen nog maar meer en meer en meer

Vaak zonder te dromen van de schoonheid van leven onze aard
Omdat hen een besmette naald door de hersenen gestoken wordt



© Rudolf

In een met bloed doorwoeld oord
Waar vernietigend metaal
Van elitaire lieden

Waar een verweesd kind
Van geen aandeel weet

In haar tranen
Geen zicht op ouders heeft

Temidden van de puinhopen
Van geweldadige ladingen...

Waar is de ziel
Verblijft het reine hart van de wereld

Waarin zij veilig
Waarin anderen veilig
Waarin allen wel zo veilig

Waarin wij allen vreedzaam en veilig
Volwassen de toekomst ontraadselen



© Rudolf

het zit achter ‘t vale glas geraniums benevelend
oogleden uitgezakt randen drankdoorlopen rood
ziet scheel naar één broekzak hoekend linksonder
een parelend naakte overkant daagt onversaagd

het beschimpt straatkinderen ouders verdwaasd
rollator duwers postboden of wereldse heilsoldaten 
opgetuigde jankzwendelaars als kouwe kak en co 
hij heeft het gehad en gestolen kan hem de wereld 

machtig blijkt bij tijd en wijle z'n beeldscherm ego
goed in vierendelen maar onder een pseudo alleen



© Rudolf 2010