zon en zee
smelten samen
water warmt op

wind en golven getemperd
sluiten wederom
een hete dag

zwoel valt uit
de helderste sterren
een bovennormale nacht

de volwassen maan
in een rondo gestopt
houdt zich geel normaal

juigend gezongen
worden hoogliederen
even verderop

haagse jongprimaten
orkestreren er nog dagelijks
hun zondvloed geluiden



© Rudolf

met liefde volgeschreven
zand stroomt er in en uit
van onder je kromme tenen
in het ruisen van de wind

ik zie mezelf, weerspiegeld
in strak gletsjergroen, als glas
in niets dan zwaartekracht
getekend door de tijd, o tand

hoge tonen van verre sterren
stemmen vanuit een verte, deze aard
licht dat door menig raam
een zacht huilen zonder tranen

in blind vertrouwen, maar in wie
daar tenten maakbaar zelf nestelen
als verwrongen wortels in grondlagen
waarbij velen schaamteloos de ogen sluiten



© Rudolf

draaien woelen
teen in neus
niet weten
hoe te liggen

een badkuip zweet
onder het matras
ik ruk en trek
aan mijn been

mep de klok
terug op twaalf
en drijf
dobber langzaam



© Rudolf

en bladeren
verwaaien al
in dit blakende
jaargetijde

waarin wij
-de normaal-
onomkeerbaar
ten grave dragen



© Rudolf

de zon staat in de hemel heet gebrand
geel goud sterft veelal in de hand
tussen de vensters en een donkere rand

waar schaduwt de dag
en de nacht van onzichtbaar bladgeritsel trilt
met diep gewortelde droomfragmenten
onder een gebroken sterfirmament

er valt een nieuwe morgen uit de eerste stralen

waterwolken drijven ver voorbij
vandaag en morgen en vele dagen

goudgeel voor mens korenaarsmolens
kurkt op droog land dit jaar



© Rudolf