.
Ik was de arme kleine geit
De kleine meid de grote stoere poes
Er volgde menig hemel
En grootmoeders bank gestoei
Eraan geloven deden mijn knieën
Wij verstopten onszelf
In alle
hoeken en gaten
Maar beide pluche beesten
Vonden ons steeds
Niet veel later
Wij bedachten gedrieën buiten de tijd
Sleten schoenen traag en lang
Goed bekeken werd menig stoel
Niet aanwezig bleken
kabouterramen
Gelukzalig zwierde zij in onze armen later
©️ Rudolf
Geruisloos overgaan in de cadans van bruisende golven
Elke wolk heeft een zilveren rand van de laaghangende zon
De zilte horizon glinstert waar het deinen begon
En hier gedrieën op wat hoger bomenland
Temidden van gras en vaar en menig kabouterstoel
Hangt liefde en een bijzondere band
©️ Rudolf
Schopte bladeren richting een vos met dikke staart
De maan hing aan de lippen van Mars
Sikkelde daar als een zilverling
schoon
Hoog temidden van denkbeeldige bergen besneeuwd
Waar ook een ster eenzaam glinsterde
Een hemeling
Om te aanbidden
In haar volle glorie te koesteren
©️ Rudolf
late zomerregens doorweken de dakgoten
vele ogen hangen in bladgoud
kastanjes ontkiemen in warme aarde
zacht ruist de november melodie
ganzen
waaien met alle winden mee
niet wetend waarheen
een nazomer van waarden hoog
wil nog van geen einde weten
©️ Rudolf
vrij wandelen
door bossen struinen
met gilletjes paddenstoelen
rond het pad
zie, een deur
een raam kijkt buiten
ver van de bewoonde
wereld
voorbij aan elke stad
en voort langs en over kalmende wateren
voeten werpen genoegzaam wat bladeren
om zoals het hoort
de aard de aard te laten
©️ Rudolf