.

de vis klaagt niet
als het water stijgt

maar de otter en de bever
vrezen voor hun leven

beer zonder ijs
de mens heel wijs

naar evenbeeld
naar Zijn evenbeeld

hoe wrang
hoe wreed

© Rudolf

februari zit overdag te zweten
onder een boog van eerste rozen
direct aan koel water
de vogels nemen bezit van de tuin

en zingen een lenterijm in gevleugelde gang
springen van tak naar twijg
reeds van jonge scheuten vol

deze pen luistert en kijkt naar hevig kwakende eenden
de veren reeds in lonkende plooi opgestreken

de lage zon spant een waas over dit vroegkabaal
en ik veeg wat laatste poëziestrepen
menige verandering hangt in de wolkenloze lucht

© Rudolf

geen woelende mol
in doorwoelde aarde

geen boom, geen blad
geen schors of bast
geen ijs, geen vorst

en niets van geen eigenwaarde

maar een zee
peilloos en blauw
vol levendige diepten

zonloos varen
stil in eenzaamheid
onder een maan, vol

met pen
en papier
nog meer pen en papier

als een denker, sober
mijn wens
mijn droom

en dan dat eiland 

dat ene eenzame eiland 

en jij 

© Rudolf

de zomerzon in mijn zak
zwijgend onder de sterren
naar geopende bronnen
winter wordt niet verwacht

de maan tilt zichzelf als vanouds boven de oostelijke horizon
kale bomen schemeren in winterstand
natte grond onder je schoenen
mijn hoed zoekt houvast

ik dwaal weg hier langs bos en wei
raak verwikkeld in een duistere greep van de tijd
mijn schreden worden zeven mijlen
voor even doorsneden door een sliert snelpotige zwijnen

ik ben vrede liefde en ween om de wereld om jou
en zoek mijn leven hier in het bos
je moet over bergen als je verder wilt
maar een diep donkere vlek tergt je

© Rudolf

gevoel hoort
bij de mens

om geestelijk
niet dood
te gaan

© Rudolf