30. okt, 2015
Wij dragen zijn hemel
Oktober
donkert ons aan met zijn donkerste grimas,
in het hardste hout verscholen
en slaat eikels bij regelmaat de bodem in.
De
maan stamelt zijn licht in de geslagen aarde,
tussen vale wolken,
gebladerte valt en dekent in goud.
Wij
verzamelen smoezelwijn in de kilste kamer.
Wij haarden gestolen hout op tot een laaien.
Kloppen in vele buurten aan lege borden.
Staan
vage aandelen op te waarderen,
met gevouwen handen,
dromend van een financieel paradijs.
Wij
dragen zijn hemel naar de afgrond,
schapen volgzaam een onwerkelijkheid.
De
aarde schraalt steeds sneller naar vuur en vlam,
als een ziedende zon.
Slechts
weinigen nog zien om
naar het centrum van de ernst.
© Rudolf
Meest recente commentaren